យ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំត្រូវមានអ្វីមួយប្រសើរជាងគេ.

សៀវភៅទី ៦

សៀវភៅទី៦ ជិតបញ្ចប់ ។ សរុបមក នៅក្នុងដៃខ្ញុំ មានសៀវភៅ ៣ ក្បាល
ដែលសរសេរហើយ តែមិនទាន់បោះពុម្ព  ។​  វាជាកាដូដែលខ្ញុំបន្សល់ទុកជូន
មាតុភូមិនេះមុនការចាកចេញលែងមានស្នាមជើងនៅលើផែនដី ។ នៅសល់
១៤ ក្បាលទើបដើរដល់គោលដៅ ។ សង្ឃឹមថា សន្ទុះចិត្តនៃការសរសេរសៀវភៅ
នឹងមិនថមថយមុនពេលខ្ញុំបញ្ចប់សៀវភៅទី ២០ ។

កំពូលអង្គរ

ខ្ញុំមានឪកាសជាថ្មីម្តងទៀត ឡើងដល់កំពូលអង្គរតូចដែលឪកាសនេះ ខ្ញុំខានបានធ្វើវាជាយូរមកហើយ ។

នៅមុនកូវីដ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ គ្រួសារខ្ញុំតែងធ្វើដំណើរកំសាន្តនៅខេត្តនេះ តែយើងមិនដែលមានឪកាស
ឡើងទៅដល់កំពូលនោះឡើយ ។

ជ្រុងខាងជើងដែលអាចមើលភ្នំបាក់ខែង គឺជាកន្លែងដែល ខ្ញុំធ្លាប់អង្គុយលេងជាច្រើនម៉ោង និង គេងលក់
រហូតយល់​សប្តិ​ឃើញរឿងដ៏អស្ចារ្យមួយ (មុនដំណើរចាកចេញទៅរៀននៅរុស្ស៊ី) ។ ពេលនេះត្រលប់មក
អង្គុយនៅកន្លែងនេះ​សាជាថ្មី ។ រឿងដែលត្រូវធ្វើ គឺត្រូវយកបដិមារព្រះវិណ្ណុឡើងទៅបាកាន ទីតាំងដើមវិញ ។

បន្តទៅអង្គរធំ រឿងតូចមួយដែលខ្ញុំបានធ្វើគឺ អង្គុយដកស្មៅដែលដុះនៅលើថែវប្រាសាទ ។ ប្រាសាទនេះ
ខ្ញុំក៏មិនដែល​បាន​ដើរជុំវិញម្តងឡើយ  ទើបតែពេលនេះមានឪកាស ។

សៀវភៅទី៤

ខកខានមិនបានមកទីនេះយូរបន្តិច ។ គ្រាន់តែឈៀងចូលមកអាប់ដេត ។

ខ្ញុំជិតបញ្ចប់សៀវភៅទី៤ ហើយ ។ សៀវភៅនេះជាការបកប្រែពីភាសារុស្ស៊ី ។

យល់ថា មានសារៈសំខាន់សម្រាប់មាតុភូមិ ។ ប្រសិនបើពេលវេលាមាន និង

រងើកភ្លើងនៃចំណង់ចំណូលចិត្តសរសេរសៀវភៅនេះបន្តរហូតដល់ខ្ញុំអាយុ ៥០

ខ្ញុំក៏នឹងមានសៀវភៅមិនតិចជាង ២០ក្បាលសម្រាប់សំឡឹងនៅពេលចាស់

ដេកលើគ្រែដើរទៅណាមិនរួច ។ ជីវិតបានប៉ុននេះ ប្រហែលជាពេលបិទភ្នែក

នឹងមានសន្តិភាពផ្លូវចិត្តមិនខាន…

សៀវភៅទី៣

ខ្ញុំបានបញ្ចប់ការសរសេរសៀវភៅទី ៣ នៅថ្ងៃនេះ ( ១០ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២១) ពោលគឺប្រើពេលអស់មួយឆ្នាំគត់។
មួយថ្ងៃ មួយសប្តាហ៍ មួយខែ និង មួយឆ្នាំ ពិតជាលឿនពេកណាស់ ។ សម្រាប់ឆ្នាំនេះ បើសិនមិនឆ្លៀតពេលសរសេរ
សៀវភៅទេ ប្រហែលអាចនិយាយបានថា «ឆាចោល» ដ្បិតថា ពេលវេលាម្សិលមិញ និង ថ្ងៃនេះ មិនមានអ្វីខុសគ្នា
ទាល់តែសោះ ។

ការសរសេរសៀវភៅ បង្រៀនឱ្យរូបខ្ញុំចេះអត់ធ្មត់, មានសមាធិ និង មិនដាក់ធុរៈ។ ដ្បិតថា គា្មនចំណុចទាំង ៣
នេះទេ គេមិនអាចអង្គុយសរសេរសៀវភៅបានឡើយ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត សរសេរសៀវភៅ ប្រៀបដូចជាការដំដាវដូច្នោះដែរ។
ជួនកាលអ្នកដំខំសម្រិតសម្រាំងណាស់ ប៉ុន្តែគុណភាពដាវបែរជាមិនជាទីពេញចិត្ត។ យ៉ាងណាមិញ កុំប្រាថ្នាអ្វីច្រើនពេក
ត្រឹមធ្វើអ្វីដែលអាចធ្វើបាន ព្យាយាមធ្វើអ្វីដែលគួរធ្វើ លទ្ធផលយ៉ាងណា ជារឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់កំណត់ ។

ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីដែលគួរធ្វើហើយ សៀវភៅទាំង៣ក្បាលនេះ ជាចំណងដៃដែលខ្ញុំផ្តល់ឱ្យមាតុភូមិ។

ការបារម្ភ

ថ្មើរនេះម៉ោង ១១ យប់ ថ្ងៃទី ១២ ខែ មិថុនា ។ ភរិយា និង កូនកំពុងគេងលក់ស្កប់ស្កល់ ។ កូនប្រុសអាយបាន ៣ ឆ្នាំហើយ ។

កូនចម្រើនវ័យប្រកបដោយភាពឆ្លាតវៀងវៃ និង គួរឱ្យស្រឡាញ់ ។

កូនប្រុសចូលសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យបានរយៈពេលមួយយប់ហើយ ។ រោគសញ្ញាគឺមិនសូវជាខុសកាលពីលើកមុន ។

រយៈកាលចុងក្រោយនេះ កូនញឺកញាប់ណាស់ បៀមដៃ និង រើសនំដែលលាក់ទុកសល់ពីមុនមកញុំ ។ លទ្ធផល
ភរិយា និង ខ្ញុំត្រូវស្ទុះស្ទារមករកពេទ្យទាំងម៉ោងប្រមាណ ២ និង ៣០នាទីព្រឹកព្រហាម ។

ការបារម្ភ និង ការសែនអាណិតកូន ធ្វើឱ្យអារម្មណ៍ខ្ញុំវិលវល់ យ៉ាងខ្លាំង ។ ទោះបីដឹងថា ការថប់បារម្ភខ្លាំងពេក មិនអាច

ជួយអ្វីបានក្តី ក៏អារម្មណ៍នេះរកភាពស្ងប់សុខមិនមាន ។

អ្វីដែលកើតឡើងនៅពេលនេះ ធ្វើឱយខ្ញុំនឹកឃើញការលំបាក និង ការបូជារបស់ម្តាយឱពុករាល់រូប ។ ទម្រាំកូនៗបានធំ មិន

ដឹងលោកត្រូវព្រលឹងចុងសក់ប៉ុន្មានលើកទេ។ សម័យនេះរាប់ថា បានល្អប្រសើរជាងសម័យមុន ប្រសិនបើឈឺ អាចមាន
លទ្ធភាពចូលសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យស្របតាមលទ្ធភាព ។

ការរំលោភកម្មសិទ្ធិបញ្ញា

គ្រូដំបូងក្រោយចេញពីមហាវិទ្យាគឺ ទូតមួយរូប និង អ្នកបើកឡាន។

មេរៀនដែលខ្ញុំរៀនពីទូត គឺ គាត់ប្រើគ្រប់មធ្យោបាយដើម្បីបញ្ចៀស

មិនឱ្យមានបញ្ហា តាមរយៈការសម្របសម្រួល។​មិន​មែន​ថា​គា​ត់​កំសា​ក​​

ប៉ុន្តែជាវិធីចាស់ទុំដែលមិនគួរអត់ប្រយោជន៍ជាមួយរឿងមិនបានការ។

ចំណែកអ្នកបើកឡានរបស់ទូត ជាមនុស្សក្អេងក្អាង ។ បង្ករឿង គ្រាន់តែ

រឿងបន្តិចបន្តួច គេបះឡាន តាំងក្អេងក្អាងយកមេកើយជាទូតមកបង្ក

រឿងឈ្លោះ ។ មនុស្សបែបនេះ ជាមនុស្សឈាមក្តៅ ធ្វើធំមិនបានទេ។

ការដែលខ្ញុំនឹកឃើញមេរៀននេះ ដោយហេតុថា ចុងក្រោយនេះ

ខ្ញុំត្រូវបានគេបំពារបំពានតាមរយៈការយកស្នាដៃទៅផ្សព្វផ្សាយ

កម្មសិទ្ធិបញ្ញា គ្មានកោតក្រែង។ ជម្រើសដែលខ្ញុំប្រកាន់យកគឺ

មេរៀនរបស់ទូត។ ជាជាងការប្តឹងផ្តល់ពីបទរំលោភលើកម្មសិទ្ធិ

បញ្ញា ខ្ញុំបានឱ្យគ្រឹះស្ថានជាអ្នកនាំពាក្យថា អ្វីនេះខ្ញុំចង់ អ្វីនោះខ្ញុំមិន

ចង់ឱ្យគេធ្វើ។ ជាលទ្ធផល គេផ្តាំផ្ញើសុំទោស និង អរគុណ។

មេរៀនជីវិត បើនៅអាចមានជម្រើស គួររកវិធីងាយៗដោយមិន

ត្រូវធ្វើជាអ្នកបើករថយន្តឱ្យទូតឡើយ។

អ្នកសរសេរសៀវភៅ

សៀវភៅទី២របស់ខ្ញុំ ត្រឹម ២អាទិត្យលក់អស់ជាង ពីរពាន់ក្បាល

វាជារឿងដ៏អស្ចារ្យមិនគួរជឿ!

រឿងនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកដល់មេទ័ពម្នាក់ គឺ ស៊ុនអ៊ូ ។

អង្គុយសំកុកយកជក់ និង បន្ទះឬស្សី សរសេរក្បួនយុទ្ធសាស្ត្រ

ហើយឱ្យភរិយាខ្លួនយកទៅលក់នៅទីផ្សារ ។

ភរិយាមកវិញប្រាប់ថា បង! ក្បួនសឹកបង គ្មានអ្នកណាយកភ្នែក

មើលទេ! មានតែបាវបម្រើម្នាក់ មកទិញទៅប៉ុន្មានបាច់ដើម្បី

ទុកបង្កាត់ភ្លើង។ ស៊ុនអ៊ូ ក៏ញញឹមហើយប្រាប់ភរិយាថា

ស្អែកអូនយកទៅលក់ទៀត បងសរសេរបានជាច្រើនដុំដែរ

ភរិយាដោយមិនយល់ការណ៍ គ្រវីក្បាល និង ធ្វើតាមប្តី ។

ព្រះអង្គម្ចាស់ម្នាក់នៅក្នុងនគរនេះ សួររកអ្នកណាជា

អ្នកសរសេរលើក្តារបន្ទះនេះ? ទីបំផុតបានអញ្ជើញស៊ុនអ៊ូ

ឱ្យចូលបម្រើក្នុងរាជការជាមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់។

ការណ៍ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកឃើញរឿងនេះ ដោយហេតុថា សៀវភៅ

ទី២ ដែលខ្ញុំបានសរសេរនេះ ជួបនឹងរឿងហេតុលំនាំខាងលើ។

មនុស្សសាមញ្ញ គិតអ្វីសាមញ្ញ និង មិនយល់អ្វីសំខាន់។ ខណៈដែល

មនុស្សកាន់ការធំ គិតអ្វីហួសពីមនុស្សសាមញ្ញ។ មនុស្សប្រភេទ

ទី២នេះ គ្រាន់តែអានចប់សៀវភៅរបស់ខ្ញុំភ្លាម បានបញ្ជាឱ្យគេ

ទិញជាច្រើនរយក្បាលចែកឲ្យអ្នកក្រោមបង្គាប់ ស្របពេលដែល

អ្នកនៅក្រោមបង្គាប់ខ្លះមិនទាំងយល់ថា អានដើម្បីអ្វី។

មាតុភូមិ

ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃចុងក្រោយនៃការបិទខ្ទប់ទីក្រុងភ្នំពេញជាលើកទី១។

ពិតជារំជួលចិត្តណាស់នៅពេលឃើញអ្នកជាសះស្បើយច្រើន
តែក៏ក្តុកក្តួលណាស់ដែរ ដែលជនជាតិខ្ញុំត្រូវឆ្លងជម្ងឺនេះមិនទាន់

ថមថយនៅឡើយ។

ខ្ញុំបានជួយតាមលទ្ធភាពដែលខ្លួនមាន។ តាមរយៈការងារនេះ

ធ្វើឱ្យខ្ញុំយល់ថា ជនជាតិរបស់ខ្ញុំមួយចំនួនអាត្មានិយមណាស់

ឱ្យតែខ្លួនរស់ អ្នកណាស្លាប់ក៏ស្លាប់ចុះ។

ឧទាហរណ៍តូចមួយ ក្នុងពេលដំបូងៗ មានចិន និង វៀតណាម

ឆ្លងជម្ងឺនេះ ។ ខ្ញុំបានពឹងមិត្តភក្តិ ២ នាក់ និង អ្នកចេះវៀតណាម

ផ្សេងទៀតឱ្យជួយសម្ភាសដើម្បីកំណត់ទីតាំងដែលពួកគេបាន

ទៅ ។ ប៉ុន្តែដោយភាពអាត្មានិយម អ្នកមួយចំនួននោះតបប្រាប់

ខ្ញុំវិញថា ពួកខ្ញុំរវល់ណាស់ មិនអាចជួយបានទេ។ តើពួកគេគិតថា

ខ្ញុំនេះទំនេរណាស់ដែរឬ? តើខ្ញុំនេះមានភារកិច្ចធ្វើការងារនេះឬ?

អត់ទេ! ខ្ញុំគ្មានភារកិច្ច ខ្ញុំមិនខ្ចីខ្វល់ក៏បាន ប៉ុន្តែដោយការឈឺឆ្អាល

ខ្ញុំចូលរួមតាមលទ្ធភាព។ មានពេលខ្លះ ខ្ញុំបន់ថែមទៀត ឱ្យពួក

អ្នកគ្មានពេល អត្មានិយមទាំងអស់នោះ រែកពន់នឹងទង្វើរបស់

ពួកគេ! ពេលនេះ ពួកគេភ្លឺភ្នែកហើយ កុំថាឡើយបានចេញទៅ

ធ្វើការ សូម្បីតែទៅទិញម្ហូបក៏ស្ទើរមិនចង់អាចទៅបានផង!

មាតុភូមិនេះហេតុអីក៏អភ័ព្វម្ល៉េះ សម្បូរដោយមនុស្សអត្មានិយមច្រើន

បែបនេះ!

ផ្តាច់ដោះ

ថ្ងៃនេះ ជាថ្ងៃទី២ដែលយើងសម្រេចផ្តាច់ដោះកូន ។ កូនប្រុសយើងអាយុ ២ ឆ្នាំ ៤ខែគត់ នៅថ្ងៃនេះ។ ២យប់នេះ កូនយំរកម៉ាក់ គួរឱ្យអាណិតខ្លោចចិត្ត តែណ្ហើយ ត្រូវតែខាំមាត់ សង្កត់ចិត្ត. ដ្បិតនេះគឺជារឿងត្រូវតែធ្វើ ជាប្រក្រតី គ្រាន់តែយូរ ឬ ឆាប់។ ភរិយាឈឺធ្មេញ ដះុធ្មេញទាល់។

អារម្មណ៍

១៨វិច្ឆិកា២០១១

សំលាញ់យប់នេះខ្ញុំនឹកស្រុកម្ល៉េះហ្ន? ខ្ញុំនឹកអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។នៅសល់តែ២៦៦ថ្ងៃទៀតទេ។គិតសព្វៗទៅ៤ឆ្នាំបានផុតទៅ។ខ្ញុំបានចំនាយពេលនៅទីនេះ ខ្ញុំចំនាយយុវវ័យខ្ញុំនៅទីនេះ ខ្ញុំស្រូបយកវប្យធម៌នៃប្រទេសនេះ។​ក្រលេកមើលទៅ៤ឆ្នាំមុន​ខ្ញុំជាកូនក្មេងដ៏ទន់ខ្សោយម្នាក់​និងជាកង្កែបមួយក្បាលដែលនៅក្នុងអណ្តូង។ ប៉ុន្តែមកដល់ឥលូវនេះខ្ញុំយល់ថា ខ្ញុំធំហើយ!ខ្ញុំចាស់ចិត្តចាស់គំនិតខ្លះហើយ។ អរគុណភាពលំបាកៗដែលបានដុសខាត់ខ្ញុំអោយក្លាយជាខ្ញុំដូចសព្វថ្ងៃ។

ថ្ងៃនេះតាមផ្លូវ បន្ទាប់ពីចេញពីបង្រៀន ខ្ញុំចេះតែគិតរាយមាយពីនេះបន្តិចពិនោះបន្តិចពីអនាគតពេលខាងមុខ។ រយៈពេល១ឆ្នាំកន្លះហើយដែលខ្ញុំរស់នៅដោយយល់យ៉ាងច្បាស់ជាងពេលណាៗទាំងអស់អំពីជីវិត។ ភាពទុក្ខសោក និង សេចក្តីរីករាយ ភាពបរាជ័យ និង ភាពជោគជ័យ ការធ្លាក់ទឹកចិត្ត និង ក្តីសង្ឃឹម ការបាត់បង់ និង ការទទួលបាន…. សុទ្ធតែជាគូនឹងគ្នា ដែលមិនមានអ្វីនឹងទៀងទាត់ ៚

Light At The End of The Tunnel

ពេលវេលាអន្តរកាលក្រោយការវិលត្រលប់ពីទីក្រុងមូស្គូ បានបញ្ចប់។
គិតសព្វទៅ ខ្ញុំត្រូវចំណាយពេលវេលារហូតដល់ ០៦ ឆ្នាំ ដើម្បីឆ្លងផុតវា។
ពេលនេះ ខ្ញុំមានកន្លែងឈរជើងដែលខ្ញុំអាចនិយាយថា ខ្ញុំគួរមានមោទនភាព
ខ្ញុំមានគ្រួសារតូចដ៏កក់ក្តៅមួយ ខ្ញុំមានការងារដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមចូលចិត្ត
ខ្ញុំមានឪកាសធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើសម្រាប់ជីវិត។ តើជីវិតចង់បានអ្វីទៀត?

 ទ្រព្យសម្បត្តិ? ឡាន? សម្ភារៈទំនើប? ពេលវេលាយូរឬឆាប់វានឹងនាំរបស់
ទាំងអស់នោះមិនខាន។ អ្វីដែលចាំបាច់ត្រូវមានក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន គឺការរៀន
រស់ដោយស្ងប់ចិត្តជាមួយអ្វីដែលកំពុងតែមាន។ ដ្បិតអ្វីដែលមានថ្ងៃនេះ
អាចនឹងមិនមាននៅថ្ងៃស្អែកដូចដែលសុភាសិតបុរាណលោកខាងលិចថា
គេមិនអាចមុជទឹកទន្លេពីរដងបានឡើយ។

ពេលវេលា

១​  បើសម្លឹងមើលផ្នែកវិជ្ជមានដែលបណ្តាលមកពីការរាតត្បាតជំងឺកូវីត ១៩ នេះ គឺ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានពេលវេលាច្រើននៅក្បែរកូនប្រុសតូច និង មានពេលវេលាពិចារណាអំពីអ្វីដែលត្រូវបន្តធ្វើសម្រាប់ជីវិតមួយនេះ។ 

២ កូនប្រុសចម្រើនវ័យធំធាត់លឿនណាស់ ធ្មេចបើកៗរយះពេល ០២ ឆ្នាំហើយ។ ស្របពេលដែលខ្ញុំនិងភរិយា ក៏កំពុងឈានដល់អាយុជាង ៣០ រួចហើយដែរ។ ភរិយា បានសម្រេចចិត្តចូលធ្វើការវិញហើយ បន្ទាប់ពីការលះបង់ពេលវេលាសម្រាប់កូនជិត ២ ឆ្នាំ។ នោះជាការលះបង់ដែលមនុស្សប្រុសធ្វើបានដោយលំបាក។

៣  ឆ្នាំ ២០១៩ ឬ ដើមឆ្នាំ ២០២០ អាចជាឆ្នាំនៃការចងចាំដ៏ល្អ។ ខ្ញុំបានសម្រេចគោលបំណងមួយក្នុងចំណោមគោលបំណងដែលត្រូវធ្វើនៅក្នុងជីវិត គឺ ការសរសេរសៀវភៅ។ សៀវភៅដំបូងបានទទួលការគាំទ្រមិនគួរឲ្យជឿ។ វាបានបង្រៀនមេរៀនដ៏ល្អនៅក្នុងជីវិត។ (ក). ក្នុងជិវិតត្រូវមានអ្វីពិសេសយ៉ាងហោច១ ដែលអ្នកដទៃមិនមាន (ខ). មានរបស់ពិសេសហើយ ត្រូវចេះបង្ហាញពីរបស់ពិសេសនោះ (គ) ការប្រើប្រាស់បណ្តាញ/ទំនាក់ទំនងល្អ មានសារសំខាន់បំផុត (ឃ) ទោះរឿងតូចតាចក្តី ត្រូវធ្វើវាឲ្យអស់ពីចិត្ត (ង). មិនបាច់រំពឹងខ្ពស់ពេកទេ។ លទ្ធផលល្អបានមកពីការសរសេរសៀវភៅទី១ ប្រៀបបាននឹងឆ្នួតភ្លើងដែលជម្រុញចិត្តឲ្យខ្ញុំបន្តសរសេរសៀវភៅទី២។ ខ្ញុំកំពុងសរសេរសៀវភៅទី២ ដែលលើកនេះទាមទារឲ្យស្រាវជ្រាវកាន់តែច្រើនជាងមុន។ ការពិតទៅ សម្រាប់សៀវភៅជាខេមរភាសា គេពិតជាមិនអាចធ្វើអ្នកមានដោយការសរសេរសៀវភៅបានឡើយ។ តែវាគ្រាន់ជាចំណូលចិត្ត និង ជាការបន្សល់ទុកស្នាដៃសម្រាប់ជីវិតដែលបានរស់នៅក្នុងផែនដីនេះ។

៤ ឆ្នាំ ២០១៩ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរជាច្រើនប្រទេស ។ អាស៊ាន កូរ៉េខាងត្បូង ចិន និង រុស្ស៊ី  (ជាច្រើនលើក)។ ខ្ញុំបានខកខានមិនបានទៅទីក្រុង Strasbourg ប្រទេសបារាំង ជាលើកទី២។ ការធ្វើដំណើរទៅបរទេស ការពាក់អាវធំ ចូលរួមប្រជុំកម្រិតអន្តរជាតិ គឺជាបំណងប្រាថ្នាតាំងពីនៅវិទ្យាល័យ។ អាចនិយាយបានថា ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំផ្លូវដើរសម្រាប់ខ្ញុំបានយ៉ាងល្អ។ ខ្ញុំពិតជាជឿលើអច្ឆរិយ:! អច្ឆរិយពិតជាមានពិត… ខ្ញុំប្រៀបបាននឹងតួសម្តែងតែប៉ុណ្ណោះ។ សម្តែងតាមតែអ្នកដឹកនាំរឿង។ ប៉ុន្តែគ្រប់ពេលទាំងអស់ ទោះបរាជ័យក្តីធ្លាក់ដល់ឋានបាដាលក្តី ខ្ញុំនៅតែមានជំនឿថា នោះគ្រាន់តែជាបំណងរបស់ព្រះដែលចង់ផ្តល់មេរៀនសម្រាប់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ក្រោយពេលរបត់ជីវិត ជាពិសេសក្នុងបណ្តាឆ្នាំ ២០១១ ខ្ញុំបានប្រែក្លាយជាមនុស្សថ្មី សម្លឹងមើលពិភពលោកក្នុងក្រសែភ្នែកថ្មី ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់បានមើលឃើញពីមុន។ រឿងហេតុសោកសៅ វានឹងរសាត់ទៅតាមពេលវេលា ។ វានាំមកនូវការសម្រេចចិត្តប្រុងប្រយ័ត្នជាងមុន….

៥ សម្រាប់ឆ្នាំ ២០២០ នេះ គម្រោងទៅប្រទេសឥណ្ឌា រុស្ស៊ី កោះហាវ៉ៃ និង ប្រទេសមួយចំនួនទៀត ប្រហែលនឹងត្រូវលើកពេល/លុបចោលដោយសារវីរុសកូវីត។ ខ្ញុំពិតជាសោកស្តាយដែលខកខាន មិនបានទៅប្រទេសឥណ្ឌា ទីដែលខ្ញុំបានប្រាថ្នាថានឹងទៅឲ្យបានយ៉ាងហោចណាស់ម្តងក្នុងជីវិត ជាពិសេសពុទ្ធភូមិ។

អ្នកសរសេរសុន្ទរកថា

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាកំពុងតែគេងលង់លក់ស្ងាត់ស្រុក ស្ងាត់ភូមិ   អ្នកសរសេរសុន្ទរកថា កំពុងអង្គុយសំកុកអង្គុយស្រាវជ្រាវ នឹកផ្គុំពាក្យ មួយពាក្យ មួយពាក្យ បង្កើតបានជាសុន្ទរកថាដ៍សំគិះមួយច្បាប់ជូនថ្នាក់ដឹកនាំ។ នេះហើយជាលទ្ធផលស្អប់ខ្ពើមមិនចង់ជាប់ជំពាក់នឹងភាពមិនស្អាតស្អំរបស់ឧកញ៉ា។ យ៉ាងណា ទោះពេលខ្លះកូនប្រពន្ធត្រូវដាច់បាយដុំៗក៍ដោយចុះ បើមិនទាន់អាចផ្លាស់ប្តូរកាលៈទេសៈបាននៅឡើយ ក៍គួរគិតវិជ្ជមានក្នុងស្ថានភាពអាប់អួរ លួងចិត្ថខ្លួនថា យើងបានរៀនសូត្រច្រើនពីការងារទាំងនេះ។ អ្នកដែលចេះមានសមត្ថភាព គេមិនបំភ្លេចឡើយ។  ការងារតូចធំប៉ុនណាក៍ដោយ ត្រូវធ្វើឲ្យអស់ពីចិត្ត… នេះគេឲ្យកាន់ការតូច ធ្វើចុងដៃចុងជើង ចុះទម្រាំគេឲ្យកាន់កិច្ចការជាតិធំមហិមា តើធ្វើទៅរួចឬ? តើមនុស្សប៉ុន្មា​ននាក់ដែលមានឪកាសបានសរសេរសុន្ទរកថាឲ្យថ្នាក់ដឹកនាំអានយ៉ាងហំហាននៅមុខបរទេសនោះ? គិតបែបនេះទើបឆាប់ចប់ ចូលគេង។ 

ក្រោយភ្លៀង មេឃស្រលះ

ដំណាក់កាលអន្តរកាល ហាក់រំកិលមកដល់ចំណុចមួយដែលនឹងបញ្ចប់ជាបណ្ក្នោះអាសន្នក្នុងពេលខាងមុខដ៍ខ្លី។ ខ្ញុំជឿជាក់ថា គ្មានការចាប់ផ្តើមណាដែលមិនមានការបញ្ចប់ឡើយ។ ការប្រឈមនឹងការលំបាក ប្រាកដជាមាន ប៉ុន្តែអ្វីដែលមិនអាចអត់បាន គឺ ការប្តេជ្ញាចិត្តមិនដាក់ធុរៈ ។ មានរឿងជាច្រើនដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងរយពេលដែលខ្ញុំអវត្តមាននៅទីនេះ ។ អ្វីទាំងនោះ ភាគច្រើនសុទ្ធតែជារឿងល្អៗ រាប់ចាប់តាំងពី គ្រួសារ និង ការងារ។ តែណ្ហើយ រឿងទាំងនោះឯកជនពេកហើយ មិនគួរចែករំលែកទីនេះ។

ជារួម ឆ្នាំ ២០១៩ នឹងក្លាយជាការចងចាំដ៍ល្អមួយ ។ វាជាឆ្នាំដែលខ្ញុំអាចធ្វើឲ្យក្តីប្រាថ្នាដ៍តូចមួយក្នុងជិវិតដែលខ្ញុំបានដៅទុកកាលពីជាង ៨ ឆ្នាំមុន ថានឹងសរសេរសៀវភៅឲ្យបានមួយក្បាលយ៉ាងតិចនៅក្នុងជិវិត។ ឥលូវសៀវភៅមួយក្បាលនោះ កំពុងត្រៀមចូលរោងពុម្ព។ ការពិតទៅ វាមិនមែនជាសមិទ្ធិផលដ៍អស្ចារ្យអ្វីនោះទេ វាគ្រាន់តែជាលទ្ធផលដ៍តូចដែលកើតចេញពីការអត់ធត់ ការតាំងចិត្ត ផ្តុំតួអក្សរមួយតួ ២តួ ១០តួ បង្កើតបានជាឃ្លា ឃ្លាបង្កើតបានជាល្បះ ល្បះបង្កើតបានជាវាក្យខណ្ឌ និង បានមួយទំព័រ ​…… ។ វាជាបទពិសោធន៍ដ៍ល្អ ។ ទោះបីតូចក្តី តែវាពិតជាមោទនសម្រាប់ខ្ញុំ។ ក្រោយការបោះពុម្ពសៀវភៅទី១ នេះរួចហើយ នៅក្នុងខួរក្បាលខ្ញុំលេចចេញសៀវភៅ ៣ ក្បាលទៀត ដែលត្រូវសរសេរ។ ខ្ញុំអាចលើកយកមកនិយាយសៀវភៅមួយក្នុងចំណោមសៀវភៅទាំងបីនោះនៅទីនេះ គឺវាជាអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្រមៃសរសេរតាំងពីឆ្នាំ ២០១០ ពោលគឺ រយៈពេល ជាង ៩ ឆ្នាំមកហើយ ។ សៀវភៅនោះជាការប្រឌិតបែបតថភាពសង្គម គឺនិយាយពី គូសង្សារមួយគូ ដែលខាងប្រុស ឬ ខាងស្រីទៅរៀននៅបរទេស (នៅទីនេះ អាចថា ទៅរៀននៅម៉ូស្គូ) ពួកគេទាំងពីរសរសេរសំបុត្រឲ្យគ្នារៀបរាប់អំពីសេចក្តីនឹករលឹក អំពីសេចក្តីស្នេហាដ៍ជ្រាលជ្រៅ និង រៀបរាប់អំពីព្រឹត្តការណ៍នយោបាយដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងពេលនោះរហូតដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននៃការសរសេរសៀវភៅ។  សៀវភៅនេះនឹងផ្ទុកទៅដោយព្រឹត្តការណ៍​នយោបាយ ដែលបានកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងប្រទេស ប្រយោជន៍ដើម្បីផ្តល់ជាព័ត៌មាន និង ផ្កល់ការវិភាគតាមលទ្ធភាពរបស់អ្នកនិពន្ធ។ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យបាន!

 

Sickness

P. is sick again. It is the fifth day.

P gets diarrhea lasts three days. His first day was just high temperature. We took him to Somphop Sophea and then to SoS.

I start to understand the deep love and care as a father. I keep praying…

Last few weeks I was on mission in Moscow and P was sick. Now I am in Brunei and P sick again. My wife must be so exhausting and the burden is on her shoulders.

Never Leave Home More Than One Weeks

I was on mission abroad for two weeks. Bad news from home. P. was not well.
It is the first time that P. was sick since the first day of his life. P. had a high temperature. Wife was alone to take care of our little kid. He is ok now.

Few days later, wife’s also not well. W. has a fever. Until now, W. is still not well.
I asked W. to see the doctor but she rejected.

Lesson learnt never leave home more than one week.

Look Back…

Monday, March 11, 2019

 Phnom Penh,

Two years have passed like the blink of an eye… But I am still wondering about my decision. Is it correct or I made a mistake to walk on this way? Many things have popped up in my head.
P. is already 09-month-old. Our son is growing healthy, lovely and smart.
Wife has been devoting her everything for the sake of our son and I highly appreciate for that very much. For my part as a father, I feel guilty for being irresponsible and for not being a supportive father as I wish to be. One of the main challenges of being a public officer is financial issue. Financial dependence limits my everything… I believe in miracles.
I hope the transition moment will fade away.

 

ឱពុក

ថ្មើរនេះ ម៉ោង ១១ និង ៣០ នាទីយប់  កូនកំពុងគេងលង់លក់ក្បែរភរិយា។ យប់នេះ កូនហាក់ពិបាកគេងជាងសព្វមួយដង ប្រហែលគេងថ្ងៃច្រើនពេក ជាពិសេស គេងនៅម៉ោង ៦ល្ងាច។ ខ្ញុំពិតជាកោតសរសើរនិងគោរពចំពោះការលះបង់គ្រប់យ៉ាងរបស់ភរិយា។ មិនមានសេចក្តីស្រឡាញ់ណាដែលជ្រាលជ្រៅ និង បរិសុទ្ធ អាចប្រដូចនឹងទឹកចិត្តស្រឡាញ៉ ព្រួយបារម្ភរបស់ម្តាយចំពោះកូន។ ក្នុងនាមជាឱពុក និង ជាស្វាមីខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តបំផុតនៅពេលឃើញកូនចម្រើនវ័យវឌ្ឍនាការប្រកបដោយសុខភាពល្អ និង បានចែករំលែកកិច្ចការជាមួយភរិយា។ ទោះខ្ញុំមិនទាន់អាចធ្វើអ្វីបាន ឬមានអ្វីច្រើនតាមចិត្តប្រាថ្នា តែអ្វីមួយដែលខ្ញុំមិនអាចអត់បាននៅពេលនេះនោះគឺ ការចែករំលែកការលំបាករបស់ភរិយា

មន្ត្រីរដ្ឋ

• ទោះរៀនដល់បណ្ឌិត​ ឬ​ មហាបណ្ឌិត​ បើអ្នកមិនទាន់រៀបការទេ​ នៅតែមិនទាន់មានន័យថា​ អ្នកបានយល់អំពីសច្ចៈពិតនៃអត្ថន័យជីវិត។​ អោយច្បាស់អំពីជីវិតថែមទៀត​ នៅពេលអ្នកបានក្លាយជាម្តាយ​ ឬ​ ឳពុករបស់គេ។
• រយៈកាលមួយឆ្នាំចុងក្រោយនេះ​ របត់ជីវិតរបស់ខ្ញុំបានប្តូរផ្លាស់យ៉ាងលឿន​ ហួសការស្មាន។​ ការផ្លាស់ប្តូរនេះអាចនិយាយថា​ ជាការផ្លាស់ប្តូរវិជ្ជមាន​ផង​ និង​ អវិជ្ជមាន​ផង។
• វិជ្ជមានស្ថិតនៅត្រង់ថា​ខ្ញុំបានទទួលកូនប្រុសម្នាក់ជាចំណងដៃនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍​ ២​ឆ្នាំ។​ កូនគឺជាប្រភពនៃសុភមង្គល។
• អវិជ្ជមានស្ថិតនៅត្រង់ថា​ ការសម្រេចចិត្តផ្លាស់ប្តូរការងារពីស្ថាប័នឯកជន​ មកកាន់ស្ថាប័នរដ្ឋ​ បាននាំមកនូវបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុធ្លាក់ចុះដល់ឋានបាតដាល។ ​ ពេលនេះធ្វើអោយខ្ញុំរឹតតែយល់យ៉ាងច្បាស់អំពីពំនោល​ “សក់មួយសរសៃត្រូវជ្រៀកជារយជម្រៀក”…
• អ្វីៗត្រូវតែប្រសើរឡើងវិញ​ ខ្ញុំមិនអាចអោបដៃអោយភរិយា​ និង​ កូនប្រុស​ ត្រូវទទួលរងគ្រោះពីការសម្រេចចិត្តនេះឡើយ។​ ៚

Moscow vs Phnom Penh: Differences

Today is Thursday 10th May  2017. I am here in Phnom Penh.
It is Spring in Moscow. However, it is a bit strange because snow is still coming down in Moscow these few days….

Spring – the symbol of hope and the most beautiful season of the year. It is the moment when the new and tender leaves come out in the branches of the trees.  As soon as the spring comes, birds break their silence throughout the cool winter and start singing again. Along the roads to my apartment on Leninski avenue and along the way to my dorm No.5 near the  campus of the university the trees and flowers are in bloom. The nature is at its best with greenery everywhere. I did enjoy this beautiful moment of my student life. The student life in Moscow is the unforgettable moment! It is still in my thought and memory.

Life in Phnom Penh is another story….

Days are flying away terribly fast. It is almost 3 years since the very first day that my footprints have left on the soil of this country and breathed its air under the blue bright sky again after more than 7 years I was far away.

Every day in Phnom Penh is almost the same. Get up in the morning and go to work. The current work that is under the question mark …. What am I doing here? What i receive from this useless stuffs? Or just to kill the time? Or i just stand, do nothing for family and just look at my beloved wife while she tries her very best to earn money ?

Papers on the table… and at the end of the month – receive nothing.  Or it is just like when people are too comfortable with something, that feeling of safety is similar to that of boredom? Frankly speaking,  recently I often feel bored. Days and months are disappearing into Buddha’s hands and only Him who knows where ceaselessly….